Shodoshima – waar het goed is

Het was rustig in de jeugdherberg op Shodoshima. De eerste avond net na aankomst op het eiland had ik de enorme eetzaal voor mezelf, dobberde ik in m’n eentje in het gemeenschappelijke bad en hoefde ik ook mijn kamer met twee stapelbedden niet te delen. De volgende dag huurde ik een elektrische fiets om het eiland te verkennen; het was prachtig weer en ik had geen zin om afhankelijk te zijn van de bus.

Ik was naar Shodoshima gekomen om drie redenen 1) ik was in de buurt en als ik er dan toch was, kon ik net zo goed 2) de rijstvelden van Nakayama en 3) de Kankakei Gorge bekijken. Dit is makkelijk te doen in een dag, maar ik hou van slow travel en was er twee volle dagen. Dan kun je ook nog wat andere randzaken meepakken zoals Soy Sauce Village, het Nijushi no Hitomi Eigamura-filmdorp en Angel Road. Verder is er weinig toeristisch te vinden en dat is eigenlijk ook het aardige van het eiland. Een beetje dom over het water van de Uchinomi baai staren, likkend aan een ijsje met soja- of olijfoliesmaak van Minori Gelato, kan helend werken.

Bij terugkomst in de herberg klonk er een enorm gekakel uit de eetzaal en werd mijn eten, samen met dat van nog een handjevol andere gasten, in het kamertje ernaast geserveerd. Moe van het fietsen door het heuvellandschap – ja, het was dan wel een elektrische fiets maar meer dan wat trapondersteuning was het nou ook weer niet – wilde ik een beetje op tijd naar bed. De weg van de slaapvertrekken naar het badgedeelte liep langs de eetzaal en vanuit m’n ooghoek zag ik tot mijn verbazing dat de eetzaal vol nonnen zat. Japanse katholieke nonnen, compleet met habijt en sluier.

Met natte haren op weg terug naar de slaapzaal vroeg ik nieuwsgierig aan de jongeman achter de balie wat er gaande was. Hij probeerde het uit te leggen, maar zijn Engels was helaas net zo beroerd als mijn Japans. De volgende ochtend was ik alweer vroeg uit de veren voor mijn laatste dag op het eiland. De balie-jongen riep mij bij zich. Hij was duidelijk druk bezig geweest en drukte een stapel uitgeprinte pagina’s in m’n handen. In het Engels kon ik lezen dat het om een bepaalde orde van nonnen ging, inclusief een heel achtergrondverhaal van Wikipedia, en dat zij hier hun jaarlijkse bijeenkomst hadden.

Mijn laatste dag op Shodoshima bleek een hoogtepunt. Je hebt wel eens van die momenten dat alles klopt en je beseft dat het leven goed is. En dat was toen ik bovenop de Kankakei Gorge stond en over de Seto Inland Sea uitkeek. Ik heb het gefilmd (geluid aan, dan hoor je de rust). Maar er wachtte nòg een klein hoogtepuntje op me. In de avond schuifelde ik weer richting bad en de nonnen waren deze avond in de eetzaal uitbundig aan het zingen. Terwijl ik in bad lag, luisterde ik naar hun gezang in de verte dat uiteindelijk overging in een gebed. Toen werd het stil. Na een minuut of tien zag ik door het melkglas heen een paar zwart-witte figuren de kleedkamer binnenkomen. Na wat gestommel ging de schuifdeur open en nadat de dames uitgebreid gedoucht hadden, lieten ze zich voorzichtig naast mij in het water glijden. Zwijgend lagen we daar, genietend van de warmte en de stilte.
Het verhaal dat ik ooit met drie nonnen in bad heb gelegen, doet het nog altijd goed.