‘Lentetuin’ (Haru no niwa) van Tomoka Shibasaki
“In Tokio trekken ze het ene na het andere gebouw op en verschijnen er steeds nieuwe winkels. Telkens als je iemand tegenkomt, klinkt het van: daar is het leuk en: dit komt eraan. Alles gaat zo snel, hè? Of toch niet. Dingen worden snel beter en traag slechter.”
In Setagaya, een populaire wijk van Tokio, is het flatgebouw View Palace Saeki III bestemd voor de sloop. De meeste huurders zijn al vertrokken. Taro kwam hier na zijn scheiding terecht en is een van de weinigen die er nog wonen. Hij maakt contact met een van de medebewoners, Nishi. Nishi is geobsedeerd door het huis waar ze op uitkijken, waar ooit een beroemd stel woonde die indertijd figureerde in het fotoboek ‘Lentetuin’; het boek in het boek. Zij wil kost wat kost het huis dat ze van het fotoboek kent van binnen zien, vooral de badkamer, en Taro wordt aangestoken door haar fixatie.
‘Lentetuin’ is een klein maar intrigerend verhaal. Het boek gaat over veel dingen, over de verstedelijkte wereld, gentrificatie, verandering en relaties, maar heeft geen groot plot. Het gevoel dat het bij mij oproept is vooral weemoed. Want de dingen, ze gaan voorbij en worden herinneringen.
Binnenkort, en dat kan natuurlijk ook volgend jaar zijn, schrijf ik de blogpost ‘Tokyo voor rustige mensen’. En ook ‘De mooiste Tokyo-boeken’. Dit boek van Shibasaki zou in beide posts kunnen voorkomen.
Tomoka Shibasaki (Osaka, Japan 1973) won met dit roman de Akutagawaprijs, de meest prestigieuze literaire prijs van Japan. Vertaald door Luk van Haute en uitgegeven door Uitgeverij Zirimiripress (dank voor het exemplaar!).
