Elk jaar in november ga ik naar het IDFA; ik kijk in het programma welke dagen ik kan en kies dan een paar documentaires die me interessant lijken. Bij de editie van 2016 viel mijn oog op een Amerikaanse documentaire Far Western, over de country-subcultuur in Japan. Ik dook wat dieper in de achtergrond van de documentaire, bekeek foto’s van de makers en ineens herinnerde ik het me weer…
Ik was wel een beetje uitgetempeld in Kyoto. Morgen zou een tyfoon over de stad razen, dus vandaag was de laatste dag voor iets buiten de deur. Een beetje met m’n ziel onder de arm slenterde ik door de stad (ja, ook die dagen zitten erbij als je in je eentje op pad bent). Fushimi Inari-taisha, Kinkaku-ji, Kiyomizu-dera, Ryoan-ji… ze waren allemaal voorbij gekomen en nu was ik er klaar mee. Maar wat dan?
Bij Maruyama Park zag ik vanuit m’n ooghoek een aanplakbiljet: Country Dream, All Japan Country Music Festival. Ik bestudeerde het biljet grondig en mijn hart maakte een sprongetje. Vandaag! Straks! In het park! Een uur later kocht ik een kaartje aan de poort. Ik kreeg een papier onder m’n neus geschoven om te tekenen dat ik er ok mee was dat er een filmploeg die dag draaide en ik afzag van rechten; de zogenaamde quitclaim. Prima natuurlijk, hoe boeiend kon dat nou zijn? Wàt een fantastische middag heb ik gehad. Met prachtig weer zat ik in een park in Kyoto te luisteren naar de Up Towners, de Bluegrass Colonels, Bottoms Up en Charlie McCoy (wie kent ze niet?). Samen met de rondscharrelende filmploeg was ik een van de weinige westerlingen. Muziek was geweldig, de zang wat minder, maar wat maakt het uit. Precies wat ik nodig had om uit m’n reis-dip te komen. Topdag.
Vol verwachting ging ik twee jaar later naar de wereldpremière van Far Western op het IDFA. Het moest natuurlijk wel raar lopen wilde ik mezelf niet terugzien op het witte doek. Of op z’n minst zou ik fijne herinneringen ophalen aan die dag in Kyoto. Niks. Helemaal niks. Ik begon te twijfelen. Die filmploeg was er echt geweest. Of zou er ontzettend toevallig op hetzelfde moment nòg een documentaire over country & western in Japan zijn opgenomen? Ik besloot de regisseur een mailtje te sturen. “Ja,” schreef James Payne terug, “we waren daar inderdaad aan het filmen. Maar helaas hadden we teveel verhaallijnen en deze hebben we eruit moeten halen.” Mijn filmdebuut gesneuveld in de edit room. Zo gaan die dingen.
