Een bezoek aan Tokyo is voor mij niet compleet zonder een dagtochtje buiten de stad; een wandeling in de natuur als afwisseling van al het betongeweld. Er is meer dan genoeg keuze en deze keer ga ik naar Mt. Mitake; een berg in het Chichibu-Tama-Kai National Park, iets ten westen van Tokyo.
Het is werkelijk schitterend weer en ongepland ben ik deze keer smack in the middle van het ‘koyo’-seizoen in Japan; het seizoen van het kleuren van de bladeren. Een koude, maar zonnige herfstdag en ik ben niet de enige die op pad gaat. Tijdens de anderhalf uur durende treinreis in de vroege ochtend moet ik twee keer overstappen en elke keer daalt het aantal salary men en office ladies en stappen er steeds meer Japanners gekleed in een onberispelijke, bijna professionele wandeloutfit in. Ik steek er wat scharrig bij af in m’n gewone spijkerbroek en zonder wandelstokken.
Ik stap uit bij station Mitake, haal bij de konbini wat snacks en wandel langs de Tama-rivier naar de kabelbaan die me verder de berg opbrengt. Langs het water zijn groepjes mensen die ‘ooh’ en ‘aah’ roepend de kleurenpracht fotograferen, er zijn tekenaars en schilders die rustig zittend op een krukje het uitzicht proberen te vangen en sportievelingen zakken met een kajak de rivier af. Kortom, deze prachtige dag brengt voor ieder wat wils.
Op de berg ligt de Musashi-Mitake shrine en omdat in deze shrine een wolf-godheid wordt vereerd, nemen veel bezoekers hun hond mee om te laten zegenen. Er is een zuiverende waterbron waar honden uit kunnen drinken, en dat wil je natuurlijk voor je trouwe viervoeter. Aangekomen bij de kabelbaan staan dan ook veel mensen met hun hondje te wachten. Gezellig. Overigens kun je ook gewoon de berg oplopen, maar ik ben een beetje lui vandaag en daarnaast is er boven meer dan genoeg te wandelen, dus ik laat me lekker transporteren.
Eerst naar de shrine; van daaruit zijn verschillende wandelroutes uitgestippeld. Tussen al dat wandelend volk in degelijke outfits, valt ze op. Volledig in Lolita-stijl en vol in de make-up, huppelt ze voor me uit de treden op naar Musashi-Mitake. Zacht neuriënd en dansend als een hertje, de handen bevallig iets naar buiten gestrekt, onderzoekt ze de omgeving. Dat je goed kunt zien dat ze niet altijd een vrouw is (geweest), heeft wat aandoenlijks. Na de shrine volg ik een van de prachtige wandelroutes en zoals ik inmiddels gewend ben, word ik ook deze keer onderweg aangesproken door een groepje dames die willen weten of ik alleen op pad ben. Ja? Echt? Ja, echt. Bewondering en schouderklopjes vallen mij ten deel. Heerlijk land.
Terug bij de kabelbaan wachtend op het eerstvolgende ritje naar beneden, staat Lolita te klungelen met een selfie stick om zichzelf tegen de prachtige achtergrond te fotograferen. Ik gebaar of ik kan helpen. Enthousiast drukt ze haar telefoon in m’n handen en de volgende tien minuten figureren we in onze zelfbedachte aflevering van ‘Japan’s next top model’. Zij poseert in een reeks uitdagende houdingen en ik gebaar dat ze wat naar links of rechts moet en schiet het geheugen vol. We trekken bekijks, en dat is prima.
Tevreden zit ik even later in de kabelbaan naar beneden. Ik krabbel achter het oor van een hondje dat naast me op schoot van het baasje zit. Beneden wandel ik in de beginnende schemer naar het station, terug naar Tokyo.
Het was een kleurrijke dag.
